Συναδέλφισσα/συνάδελφε βοηθέ ή φαρμακοποιέ,
Όλοι εμείς οι εργαζόμενοι «πίσω από τον πάγκο», καθημερινά βιώνουμε μια ολοένα και πιο δραματική κατάσταση. Από τη μια, το πρόσωπο της κοινωνικής καταστροφής που εκφράζεται μέσα απ’ τα πρόσωπα των ασθενών μας και απ’ την άλλη οι συνθήκες «εντός», πίσω απ τον πάγκο. Οι συνθήκες εργασίας στις οποίες καλούμαστε να δουλέψουμε και οι οποίες μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο θυμίζουν μεσαίωνα.
Τα τελευταία χρόνια, με ασπίδα τα μνημόνια και δόρυ την πολιτική ΕΕ-Κυβερνήσεων, ο χώρος του φαρμάκου (και των φαρμακείων ειδικότερα) δέχεται μια συνεχή επίθεση που στόχο έχει τη διαμόρφωση μιας ολότελα νέας πραγματικότητας για την αγορά -του κατά τα άλλα κοινωνικού αγαθού- του φαρμάκου και κατ’ επέκταση για εμάς. Αυτό που σταδιακά αναπτύσσεται, με επίκεντρο τα μεγάλα αστικά κέντρα, είναι τα φαρμακεία-πολυκαταστήματα. Φαρμακεία, που μπορεί πια να είναι και αλυσίδες και που στη συντριπτική τους πλειοψηφία λειτουργούν (και θα λειτουργούν) με βάση το άθλιο νομοθετικό οπλοστάσιο που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία 7 χρόνια στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα ακόμα και μικρότερα («συνοικιακά») φαρμακεία, βρίσκουν τώρα πάτημα στις άθλιες οικονομικές συνθήκες για να εξαντλήσουν τους εργαζόμενούς τους, προκειμένου να επιβιώσουν στον ανταγωνισμό με τους «μεγάλους» του κλάδου.
Τι σημαίνει αυτό για εμάς; Πρώτα απ’ όλα ανεργία για πολλούς συναδέρφους που ήδη, πετάχτηκαν στις ουρές του ΟΑΕΔ γιατί τα αφεντικά τους «αδυνατούσαν» να ανταπεξέλθουν στον ανταγωνισμό με τους «μεγάλους». Δεύτερο και εξίσου σημαντικό, δραματικά χαμηλότεροι μισθοί (που πατάνε πάνω στις διαλυμένες συμβάσεις και αβαντάρονται από τα τρομακτικά ποσοστά της ανεργίας-«αν δεν θες εσύ τα 500 ευρώ θα τα θέλει κάποιος άνεργος»), εξαντλητικά ωράρια και διαρκής, ασύδοτη καταπάτηση ακόμα και στοιχειωδών δικαιωμάτων μας όπως οι άδειες, τα διαλείμματα κλπ. Η εξαντλητική ορθοστασία, το «σκούπισμα-σφουγγάρισμα» στη λήξη της βάρδιας, τα καμμένα Σαββατοκύριακα λόγω διευρυμένου ωραρίου, το επιβεβλημένο «χαμόγελο» στον πελάτη, είναι κομμάτι της δραματικής μας καθημερινότητας.
Οι «σωστές επιχειρήσεις» όμως, για να επιβιώσουν πρέπει να έχουν «τακτοποιημένο» και το εσωτερικό τους. Και αυτό απαιτεί τσάκισμα εκ των προτέρων του εσωτερικού εχθρού, δηλαδή του εργαζόμενου που διεκδικεί, ακόμα και τα στοιχειώδη. Το πετυχαίνουν με το διαρκή έλεγχο και την καταγραφή των κινήσεών μας, με τη διαρκή τρομοκρατία και τις απειλές της απόλυσης, με τους καθημερινούς εκβιασμούς κάθε είδους (καθυστέρηση μισθοδοσίας κλπ). Το «σύγχρονο εργασιακό περιβάλλον» που υπόσχονται τα αφεντικά μας σήμερα ταυτίζεται με τις συνθήκες οριακής επιβίωσης, το διαρκές άγχος και την τρομοκρατία.
Αν περιγράφαμε αυτή την κατάσταση σε κάποιον λίγα χρόνια πριν, θα μας έλεγε τρελούς ή υπερβολικούς. Σήμερα όμως, ολοένα και περισσότεροι συνάδερφοι, παλιότεροι και νέοι, καθημερινά αντιμετωπίζουν αυτή ή και χειρότερες καταστάσεις. Για εμάς, είναι σαφές ότι σε μια τόσο γενικευμένη επίθεση, η απάντηση βρίσκεται στη συλλογικότητα, την οργάνωση και τον ανυποχώρητο αγώνα. Συνάδερφε/ συναδέρφισσα που βρίσκεσαι «πίσω από τον πάγκο» διεκδίκησε τα δικαιώματά σου!
Γράψου στο σωματείο σου και πάλεψε μέσα από αυτό για καλύτερες συνθήκες εργασίας!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου